Ο ζωγράφος του μήνα

Ο ζωγράφος του Σεπτεμβρίου είναι ο Δημήτρης Χαλάτσης. Γεννήθηκε στην Καρδίτσα το 1969. Σπούδασε Ζωγραφική και Γραφικές Τέχνες στη Σχολή Ζωγραφικής, Γλυπτικής και Θεάτρου «Νόες» του Ντίσελντορφ (1995-1997) καθώς και στην Κρατική Ακαδημία Καλών Τεχνών της Καρλσρούης (1997-2002). Από το 2002 μέχρι το 2003 έκανε το μεταπτυχιακό του στη ζωγραφική. Έχει συμμετάσχει σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως η «Polytik», στην γκαλερί Poly της Καρλσρούης (2002), η «Top 03», στην Πινακοθήκη του Μπάντεν-Μπάντεν (2003), η «White Cube/Black Box», στην CheapArt Gallery της Αθήνας, η «Προπαγάνδα», στο ProjektRaum της Klauprechtstrasse της Καρλσρούης και το «Υποστάσιο», στο ProjektRaum της Kastanienallee του Βερολίνου (2005), το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ της Αθήνας, η «Μάζα και Αντίσταση», στα Interprojekte του Βερολίνου, η έκθεση «Für den Frieden auf Kaukasus geklettert», στο elaboratorium της Καρλσρούης και η έκθεση «Wo(+)Man», στην CheapArt της Αθήνας (2006), η ArtMart, στο Künstlerhaus της Βιέννης, η «Finish», στο Autohaus Tschernitz της Καρλσρούης και ο «Αποχαιρετισμός», στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης (2007), η «Τίποτα/Nothing», στην CheapArt της Αθήνας και η έκθεση «Από πού πάνε για την Ουτοπία;», στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης (2008). Το έργο του Χαλάτση σφραγίζεται κυρίως από την πρόθεσή του να εξάρει τον εφήμερο χαρακτήρα της καλλιτεχνικής του δημιουργίας. Ανεξάρτητα από το αν έχουμε να κάνουμε με εγκαταστάσεις, in situ, πεταμένων, και μη χρηστικών πλέον αντικειμένων. Ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για τις φτιαγμένες με τα παραδοσιακά μέσα της ζωγραφικής ανθρώπινες μορφές, που τοποθετούνται προσωρινά στον χώρο. Αλλά και για τις, κατεξοχήν, εκφράσεις του φευγαλεόυ, με το σώμα του ίδιου του καλλιτέχνη.

Η εικαστική του γλώσσα εκτείνεται από την τέχνη της συγκέντρωσης και τον κριτικό ρεαλισμό μέχρι την τέχνη του σώματος και την εννοιολογική τέχνη. Όμως ακόμα κι εκεί όπου ο χειρισμός των μορφικών του στοιχείων είναι, σε μία πρώτη ανάγνωση, αφηρημένος, διακρίνουμε το πραγματικό. Γιατί αυτό που κυρίως μοιάζει να ενδιαφέρει τον Χαλάτση είναι η κριτική του αντιπαράθεση με τον κόσμο που τον περιβάλλει.

Αποτυπωμένα με μία φωτογραφική ακρίβεια, στα όρια της καρικατούρας, τα φτιαγμένα με λάδια φιγουρίνια και τα, επιγραμμένα με συνθήματα, μεγεθυσμένα πρόσωπα των γυναικών.

Πλασμένο, μέσα στην εικονογραφία του θείου βράφους, το παχουλό παιδάκι με τα υψηλά ζυγωματικά, που κρατά στον κρόταφό του ένα πιστόλι από το οποίο εκπέμπονται οι αχτίδες της έκρηξης.

Φουσκωμένη από τα αναβολικά η μορφή του μαζικού ειδώλου Μαραντόνα, η ζωγραφισμένη με μολύβι πάνω σε τοίχο, με την εμπορευματοποιημένη προσωπογραφία του Τσε να προβάλλει ως τατουάζ στο μπράτσο του.

Εγκατεστημένες μέσα στο ανοιγμένο ψυγείο οι άδειες φωλιές των πουλιών και η ασπρόμαυρη προσωπογραφία της γυναίκας με τα αδρά χαρακτηριστικά, τοποθετημένη στο πλάι τους, και μία παχιά πινελιά που κυλά από τη μύτη της να υπαινίσσεται τον τραυματισμό.

Μερικές επαναλαμβανόμενες σειρές, με το όνομά του γραμμένο πάνω σε μουσαμά η ταυτότητά του. Ενώ η ουτοπία του συντίθεται από μερικά κομμάτια γιούκα πεταμένα στο πάτωμα.

Το έργο του Χαλάτση θα μπορούσε δίχως άλλο να εκληφθεί ως μία προσωπική διαμαρτυρία ενάντια στην καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Είναι μία προσπάθεια να απογυμνώσει, με τα μέσα και τους κανόνες της τέχνης, το πραγματικό από τα φτιασίδια της αγοράς, να ξαναδώσει στην καλλιτεχνική δημιουργία την ξεχασμένη πολιτική της χροιά και το χαμένο της εσωτερικό περιεχόμενο.

Επιμέλεια: ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
Κυριακάτικη Αυγή, 07/09/2008